گریه می کنم گریه

نمی دانم چرا

شاید برای خودم نه دیگران، فقط خودم

خود خواهی ست اگر این گونه باشد

دستانم به قلم می خورند

گریه هایم در هم می شکنند

بغضم خالی می شود و آرام می گیرم

سکوت چهره ام را پر می کند

حالا پرم از سکوت

 و

ساعت اتاق مخل این سکوت

ثانیه ها جای خود را با هم عوض می کنند

ناگهان ...

گریه می کنم گریه

نمی دانم چرا

ماند خاکستر بجا از خيمه‌هاي سوخته          سبز شد بانگ عزا از خيمه‌هاي سوخته

مي‌رود تا آسمان همراه بانگ يا حسين         شعله شور و نوا از خيمه‌هاي سوخته

آب آب کودکان تشنه در ظهر عطش              رفته تا عرش خدا از خيمه‌هاي سوخته

از سفير تير صيادان غزالان حرم                   در بيابان شد رها از خيمه‌هاي سوخته

در شرار آتش بيداد روئيد از جگر                   شيون آل عبا از خيمه‌هاي سوخته

درغبار آتش و اندوه مي‌آمد برون                   سروهاي سر جدا از خيمه‌هاي سوخته

ناله‌ها مي‌داد سر بيمار دشت کربلا              ناله‌هايي جانگزا از خيمه‌هاي سوخته

کس در آن وادي غم جز زينب محزون نبود       تا برون آرد و را از خيمه‌هاي سوخته

از ميان شعله‌هاي مرگ چون آيد برون           اهل بيت مصطفي از خيمه‌هاي سوخته

مي‌تراود عطر مظلوميت خون خدا                 تا ابد در کربلا از خيمه‌هاي سوخته

نام شاعر:عباس براتي‌پور

کاش صاحب برسد بنده به زنجیر کند                    این جوانان همه را در ره خود پیر کند
 

هیچ کس کاش نباشد نگهش بر راهی                  چشم بر در بُود و دلبر او دیر کند
 

کاش چشم گل زهرا به دل ما افتد                        با نگاهش به دل غمزده تأثیر کند
 

کاش از روی ترحم گذرد بر دل من                         خود بسازد دل ویرانه و تعمیر کند
 

کاش صاحب نفسی همدم این خسته شود          که ز گرمی لبش مسأله تغییر کند
 

چند سالی است که از هجر رخش می گِرییم        کاش با نیمه نگه از همه  تقدیر  کند
 

کاش با آن قلم عشق شبی نام مرا                     در میان صُحُف فاطمه تحریر کند
 

کاش روزی بزند تکیه به دیوار حرم                        با همان لحن علی نغمه تکبیر کند
 

کاش جز مجلس او جای دگر پا ننهم                     تا فقط مجلس او جان مرا سیر کند

بر گرفته شده از:

www.bimarefat.ir

خدايا! اين دل شكسته را جز دستهاي مهربان تو درماني نيست واين دست بسته را جز از ابر احسان تو باراني ، نه. خدايا ! اين جگر سوخته...

مسافری که در سفر، زاد و توشه با خود میبرد، هدفش رفع نیازها و حاجت‏هایی است که در سفر و یا مقصد برایش پیش میآید و به همین خاطر زاد و توشه باید متناسب با آن نیازها و جوابگوی آنها باشد.