من كه از هجران تو همواره سوزانم چو شمع
تا به كي از دوري‌ات خود را بسوزانم چو شمع؟

بس كه مي‌سوزم سراپا از فراق روي تو
همچنان هر لحظه‌اي در حال نقصانم چو شمع

مي‌گدازد دوري از ديدار تو جان مرا
گر چه در پيش حضورت هم گدازانم چو شمع

اي گل نرگس از آن آغاز غيبت تاكنون
خوب مي‌داني كه من در شعله پيچانم چو شمع

زآن زمان كز ديدنت محروم شد چشمان من
سوز و سازت را به عمري گشته مهمانم چو شمع

هم بيا چشم‌انتظاران جهان را چاره باش
هم بيا بنما منور بام و ايوانم چو شمع

بي تو اي روح بهاران، اي اميد آخرين
شعله باشد شاهد اشك فراوانم چو شمع

گر ببينم «سائل» آن رخسار چون خورشيد را
همچو اشك از ديده ريزم جان به دامانم چو شمع

"سائل"

می خونم عاشقونه از حسین

می سوزم از غم و درد حسین

می دونم قصه تشت طلا

می میرم واسه حسین

از مردی می خونم که دلش

دریا بود اما تشنه لبش

چشمونش مثل چشمه نور

روشن بود روز و شبش

وای بر ما گشته کربلا محشر کبری ، ای خدا

یا زهرا زینب تنها ، مانده در صحرای بلا

آواره دختر مولا در پی آقا کربلا

وای بر ما کشته شد سقا یا حسین مولا ای خدا

آقا جون گل تو پژمرد ، تو دل غریبی افسرد

شاخه ی تکیده یاس دم آخرم تبرک

وای بر ما گشته کربلا محشر کبری ای خدا

یا زهرا زینب تنها ، مانده در صحرای بلا

آواره دختر مولا در پی آقا کربلا

وای بر ما کشته شد سقا یا حسین مولا ای خدا

شنیدم گلها را آب ندادی

شب و روز بگذشت و آب ندادی

شکوفه خشک

چمنزار زرد گردید

نصیب بلبلان

مرگ گردید

پروانه

ز پیله سر بر نیاورد

ز ترس تشنگی

دم بر نیاورد

عطش

با چوپان ده غریب بود

برای مردمش

او یک امید بود

گلستان را دمی تنها گذاشتم

ندانسته، به نا اهلان، وا گذاشتم

خون می رود هنوز ز چشم تر شما
خرمن زده ست ماه، به گرد سر شما
آن زخم های شعله فشان، هفت اخترند
یا زخم های نعش علی اکبر شما؟
آن کهکشان شعله ور راه شیری است
یا روشنان خون علی اصغر شما؟
دیوان کوفه از پی تاراج  آمدند
گم شد نگین آبی انگشتر شما
از مکه و مدینه، نشان داشت کربلا
گل داد (نور ) و ( واقعه ) در حنجر شما
با زخم خویش، بوسه به محراب می زدید
زان پیشتر که نیزه شود منبر شما 

 گاهی به غمزه، یاد ز اصحاب می کنی
بر نیزه، شرح سوره ی احزاب می کنی

http://daftaresorkh.persianblog.ir

رقصيده‌اي ميان بلم با سكوت رود
با گريه‌هاي يخ‌زده شمع يادبود
با نيلي هميشگي آسمان شب
نزديك نخل‌هاي بلندي كه سر به دود....

وقتي ستاره با نفست مستجاب بود
وقتي كه چشم‌هاي زمين غرق خواب بود
وقتي كه دست‌هاي تو در آسمان شب
همچون زلال روشن امواج آب بود

«آن پرتوي كه ديگران از درخشش آن بهره مي‏بردند، در كربلا كشته شده و غير مدفون رها شده است.
اي فرزند پيامبر(ص)! خدا از طرف ما تو را پاداش نيكو داده و در وقت «ميزان» تو را از هر زياني به دور دارد.
تو آن چنان كوه محكمي بوده كه من بدان پناه
مي‏بردم و تو با رحمت و از سر دينداري با ما همنشيني داشتي.
ديگر چه كسي براي يتيمان و فقيران، مانده؟ و چه كسي است كه مسكينان بدو پناه برده و او بي‏نيازشان سازد؟
به خدا قسم! ديگر سايه‏اي بعد از تو بر سرم نخواهم پذيرفت تا در ميان خاك، پنهان شوم.»

ماند خاکستر بجا از خيمه‌هاي سوخته          سبز شد بانگ عزا از خيمه‌هاي سوخته

مي‌رود تا آسمان همراه بانگ يا حسين         شعله شور و نوا از خيمه‌هاي سوخته

آب آب کودکان تشنه در ظهر عطش              رفته تا عرش خدا از خيمه‌هاي سوخته

از سفير تير صيادان غزالان حرم                   در بيابان شد رها از خيمه‌هاي سوخته

در شرار آتش بيداد روئيد از جگر                   شيون آل عبا از خيمه‌هاي سوخته

درغبار آتش و اندوه مي‌آمد برون                   سروهاي سر جدا از خيمه‌هاي سوخته

ناله‌ها مي‌داد سر بيمار دشت کربلا              ناله‌هايي جانگزا از خيمه‌هاي سوخته

کس در آن وادي غم جز زينب محزون نبود       تا برون آرد و را از خيمه‌هاي سوخته

از ميان شعله‌هاي مرگ چون آيد برون           اهل بيت مصطفي از خيمه‌هاي سوخته

مي‌تراود عطر مظلوميت خون خدا                 تا ابد در کربلا از خيمه‌هاي سوخته

نام شاعر:عباس براتي‌پور

سلام بر تو، سلام بر پدران و مادران صالح و نيکوکار تو باد، آنان که محبت به امام حسين (ع) را از خاندان رسالت به امانت گرفته و در قلب خود نگه داشته و امروز آن را به تو سپرده‌اند، از اين در گرانمايه که امانت الهي است نگهداري کن.