سرآغاز ظهور را بايد تاريخ 23 ماه رمضان پيش از ظهور(عاشورا) بدانيم. در صبحگاهان اين روز جبرييل امين و ملک مقرب خداوند ندا در ميدهد:«صبح نزديک شد. بدانيد حق با مهدي (و در برخي روايات آل علي(ع)) و شيعيان اوست. اين ندا را همگان به زبان خويش ميشوند و با شنيدن اين صدا خوابها بيدار، نشستهها ايستاده ميشوند.
پس از شهادت امام حسين(ع)، آنگاه كه دشمنان، ميدان جنگ را با بدن هاي مطهر شهيدان ترك كردند، طايفه بني اسد كه از محبان اهل بيت(ع) بودند، و مسكن آنان غاضريه بود، در ميدان حاضر شده و با راهنمايي امام سجاد(ع) شهدا را دفن كردند.
پس از آن به مرور زمان قبه و نشانگاهي براي قبر مطهر ساخته شد و به مرور زمان شيعيان و عاشقان اباعبدا... الحسين(ع) در اطراف قبر مطهر ساكن شدند و شهر كربلا ساخته شد، اگر چه در طول تاريخ عده اي از شيطان صفتان و خونخواران چون امويان، متوكل عباسي، وهابيون و بعثيون متعرض حرم شدند و به حرم مطهر جسارت نموده و كل حرم و يا بخش هايي از آن را تخريب نمودند اما با همت شيعيان و محبين اهلبيت(ع) اين حرم بازسازي و تعمير شد.
«آن پرتوي كه ديگران از درخشش آن بهره ميبردند، در كربلا كشته شده و غير مدفون رها شده است.
اي فرزند پيامبر(ص)! خدا از طرف ما تو را پاداش نيكو داده و در وقت «ميزان» تو را از هر زياني به دور دارد.
تو آن چنان كوه محكمي بوده كه من بدان پناه
ميبردم و تو با رحمت و از سر دينداري با ما همنشيني داشتي.
ديگر چه كسي براي يتيمان و فقيران، مانده؟ و چه كسي است كه مسكينان بدو پناه برده و او بينيازشان سازد؟
به خدا قسم! ديگر سايهاي بعد از تو بر سرم نخواهم پذيرفت تا در ميان خاك، پنهان شوم.»
قيام توابين
جنبش توابين در سال شصت و پنج عليه حاكميت امويها و براى از بين بردن قاتلين حسين بن على (ع)، برپا گرديد. بعد از واقعه كربلا، شيعيان كوفه كه از عدم حمايت خود نسبتبه امام حسين (ع)شرمنده شده بودند، تصميم گرفتند تا به گونهاى اين شرمندگى را از چهره خويش بزدايند.